<<<<<<<<<<++++>>>>>>>>>> Yorgun olur insan bazen. Tükenmişlikle sonlanacağını bildiği o yolda hırsla yürürken yorulduğunu anlar. Halbuki sonunun kötü olduğunu bile bile yapar bunu. Yolun sonu hiç te hayırlı değildir. Bir parıltı bile yoktur ki ona umut versin. Ama öldürmeyen güçlendirirmiş ya, heralde bu yüzden daha bir bağlanır, tutunur hedefine. Elimde tutayım derken avuçlarından kayıp gidiveren aşkını görünce anlar insan sona yaklaştığını. Gözyaşları nafile. Verilen tüm emekler nafile. Fedakarlıklar nafile. Duyulan acı sözler kulakların kiri olmuş artık. Ve bilinir ki, aşk, karşı tarafa çok ta değer vermediğin zaman güzel. Kendini yiyip bitirip tüketmedikçe, ona aslında ne (?..) olduğunu ima ettiğin sürece güzel... <<<<<<<<<++++>>>>>>>>>> Bir damla suda dediler hayat İçtikçe daha çok susadım Bir kuşun kanat çırpışında dediler özgürlük Kuşlar göç etti kafeslerinden Bir bebeğin gözbebeğinde dediler mutluluk Nerde bir bebek görsem hep ağladı Bir yangının içinde dediler özlem İçine girdikçe yandım Bir mahkumun ellerinde dediler umut Hep yüreğime ektim,beceremedim Ve Bir kadının yüreğinde dediler sevda Sustum.. <<<<<<<<++++>>>>>>>> DUYDUM,Ki VEFASIZ iNCiNiP KÜSMÜ$ KIRILSA NE YAZAR KIRILMASA NE BiR SELAMI VARDI ONUDA KESMi$ DARILSA NE YAZAR DARILMASA NE BEN KEDER ÜRETiR DERT YARATIRIM ALEME iBRETTiR HER BiR SATIRIM KIRK YILIN BA$INDA HALiM HATIRIM SORULSA NE YAZAR SORULmasa ne <<<<<<++++>>>>>>>